MARGAREJRO MARGAREJRO MARGAREJRO MARGAREJRO


Szczenięta               Nasze Psy               Kontakt / Mapka

Data publikacji obowiązującego oryginalnego wzorca: 28.07.2009

Kraj pochodzenia: Meksyk
Przeznaczenie: Pies do towarzystwa.

Klasyfikacja FCI:
Grupa 9: Psy ozdobne i do towarzystwa.
Sekcja 6: Chihuahueno. Bez prób pracy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY

           Chihuahua jest uznawany za najmniejszą rasę świata a nosi nazwę największego stanu Republiki Meksyku (Chihuahua). Przypuszcza się, że psy te żyły w stanie dzikim i w okresie cywilizacji Tolteków zostały schwytane i oswojone przez tubylców. Podobizny ozdobnego psa zwanego "Techichi", który żył w mieście Tula były używane jako ozdoby obiektów architektonicznych w mieście. Posągi te przedstawiają psy bardzo podobne do współczesnego Chihuahua.

WRAŻENIE OGÓLNE

          Pies tej rasy ma zwarte ciało. Niezwykle ważny jest fakt, że jego czaszka jest wysklepiona w kształcie jabłka i że nosi on swój umiarkowanie długi ogon bardzo wysoko, bądź to zagięty, bądź też w kształcie półkola z końcową częścią ogona skierowaną w stronę lędźwi.

WAŻNE PROPORCJE

           Długość ciała nieznacznie większa niż wysokość w kłębie. Pożądany jest jednak prawie kwadratowy tułów, szczególnie u samców. U suk, ze względu na funkcje rozrodcze, dopuszczalny jest nieco dłuższy tułów.

ZACHOWANIE / TEMPERAMENT:

           Żywy, czujny, ruchliwy i bardzo odważny.

GŁOWA:

      - Mózgoczaszka:
Czaszka: wyraźnie zaokrąglona głowa w kształcie jabłka (cecha charakterystyczna rasy).
Stop: wyraźnie zaznaczony, głęboki i szeroki, czoło wypukłe już od nasady kufy.

      - Trzewioczaszka:
Nos: dopuszczalny każdy kolor. Umiarkowanie krótki, zadarty nieznacznie do góry.

Kufa: krótka, z profilu prosta, szeroka u nasady, zwężająca się w kierunku nosa. Wargi: suche, ściśle przylegające.

Policzki: nieznacznie rozwinięte, bardzo suche.

Uzębienie: zgryz nożycowy lub cęgowy. Tyłozgryz, przodozgryz, jak również wszystkie inne wadliwe typy zgryzu muszą być surowo oceniane.

Oczy: duże, okrągławe w kształcie, bardzo wyraziste, nie wyłupiaste, bardzo ciemne. Oczy jaśniejsze są dopuszczalne, ale niepożądane.

Uszy: duże, stojące, rozwarte, szerokie u nasady, zwężają się stopniowo ku zaokrąglonym nieco końcom. W spoczynku nachylone na bok pod kątem 45°.

SZYJA:

Górna linia nieco łukowata, umiarkowanej długości, grubsza u psów niż u suk. Bez łałoku. U odmiany długowłosej obecność dłuższego włosa tworzącego kryzę jest nadzwyczaj pożądana.

TUŁÓW:

Zwarty i mocnej budowy.

Linia górna: prosta.

Kłąb: tylko lekko zaznaczony.

Grzbiet: krótki i mocny.

Lędźwie: mocno umięśnione.

Zad: szeroki i mocny; prawie płaski lub nieznacznie opadający.

Klatka piersiowa: szeroka i głęboka, żebra mocno wysklepione. Widziana z przodu pojemna lecz nieprzesadnie. Widziana z boku sięga do łokci. Nie beczkowata.

Linia dolna: utworzona przez wyraźnie podciągnięty brzuch. Brzuch obwisły dopuszczalny, lecz niepożądany.

OGON:

Osadzony wysoko, płaski w wyglądzie, umiarkowanej długości; szeroki u nasady, zwężający się stopniowo w kierunku koniuszka. Sposób noszenia ogona jest ważną cechą charakterystyczną rasy: w ruchu jest noszony wysoko, nieco zagięty, bądź w postaci półkola, z końcówką skierowaną ku lędźwiom, co przydaje tułowiowi równowagę. Nigdy nie powinien być noszony między tylnymi nogami, ani zakręcony poniżej linii grzbietu. Szata na ogonie zależy od odmiany i powinna być zharmonizowana z szatą na tułowiu. U odmiany długowłosej szata na ogonie tworzy pióro. W spoczynku ogon jest opuszczony i tworzy niewielkie, haczykowate zagięcie.

KOŃCZYNY:

      - KOŃCZYNY PRZEDNIE:

Wygląd ogólny: Widziane z przodu tworzą linię prostą z łokciami. Widziane z boku są prostopadłe do podłoża.
Łopatki: nie są nadmiernie umięśnione.
Ramię: dobre kątowanie między łopatką, a kością ramienną.
Łokcie: mocne i przylegające ściśle do tułowia, co zapewnia swobodny ruch.
Podramię: proste, dobrej długości.
Nadgarstki: nieznacznie ugięte, mocne i giętkie.

ŁAPA:

Bardzo mała i owalna, z palcami rozstawionymi lecz nie płaskimi (ani zajęcza, ani kocia łapa). Pazury szczególnie mocno łukowate i umiarkowanie długie. Opuszki dobrze wykształcone i bardzo elastyczne. Palce dodatkowe niepożądane.

      - KOŃCZYNY TYLNE:

Wygląd ogólny: Dobrze umięśnione z długimi kośćmi, prostopadłe do podłoża i równoległe w stosunku do siebie, z dobrym kątowaniem w stawach biodrowych, kolanowych i skokowych, w harmonii z kątowaniem kończyn przednich.
Stawy skokowe: ścięgna Achillesa krótkie i dobrze wykształcone; widziane z tyłu są dość szeroko rozstawione i prostopadłe do podłoża.

ŁAPA:

Bardzo mała i owalna, z palcami rozstawionymi lecz nie płaskimi (ani zajęcza, ani kocia łapa). Pazury szczególnie mocno łukowate i umiarkowanie długie. Opuszki dobrze wykształcone i bardzo elastyczne. Palce dodatkowe niepożądane.

CHODY:

Kroki są długie, sprężyste, energiczne i żwawe z długim wykrokiem i mocną akcją tyłu. Oglądane z tyłu, kończyny tylne powinny być prowadzone prawie równolegle w stosunku do siebie, tak, żeby ślady stóp pokrywały się ściśle ze śladami łap przednich. Wraz z przyśpieszonym tempem ruchu kończyny wykazują tendencję do zbieżności w kierunku środka ciężkości (ruch jednośladowy). Ruch pozostaje swobodny i sprężysty bez widocznego wysiłku, z głową uniesioną do góry i prostym grzbietem.

SKÓRA:

Gładka i elastyczna na całym ciele.

SZATA:

SIERŚĆ: w rasie tej są dwie odmiany szaty.

• krótkowłosa: szata jest krótka, przyległa na całym ciele. Jeśli jest podszycie, włos jest nieco dłuższy; rzadsza szata w okolicy gardła i podbrzusza jest dopuszczalna; nieco dłuższy włos na szyi i ogonie krótki na pysku i uszach. Szata jest błyszcząca, a jej struktura miękka. Psy bezwłose nie są tolerowane.

• długowłosa: szata powinna być delikatna i jedwabista, prosta lub lekko falista. Podszycie pożądane niezbyt gęste. Szata jest dłuższa, tworzy pióra na uszach, szyi, tylnych partiach kończyn przednich i tylnych, na łapach i ogonie. Psy z przesadnie długą i przesadnie obfitą szatą nie są akceptowane.

MAŚĆ:

wszystkie kolory, we wszystkich możliwych odcieniach i kombinacjach są dopuszczalne z wyjątkiem umaszczenia marmurkowego.

WAGA:

w tej rasie brana jest pod uwagę tylko waga, nie wzrost. Idealna waga: między 1.5 a 3 kg. Jednak psy między 500 gr a 1,5 kg są akceptowane. Okazy ważące poniżej 500 gr i ponad 3 kg powinny być dyskwalifikowane.

WADY:

Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.

» Brakujące zęby
» Podwójne zęby (przetrwałe zęby mleczne)
» Wąskie, spiczaste uszy
» Krótka szyja
» Długi tułów
» Karpiowaty lub łękowaty grzbiet (lordoza lub kifoza)
» Spadzisty zad
» Wąska klatka piersiowa, płaskie, słabo wysklepione żebra
» Ogon: nieprawidłowo osadzony, krótki lub zakręcony
» Krótkie kończyny
» Odstające łokcie
» Zbyt wąskie ustawienie kończyn tylnych

WADY POWAŻNE:

» Wąska czaszka
» Małe oczy, oczy głęboko osadzone lub wyłupiaste
» Długa kufa
» Tyłozgryz lub przodozgryz

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

» Psy agresywne lub przesadnie lękliwe
» Psy w typie lekkim (typ „jelenia”, o nietypowej i krańcowo wysublimowanej budowie: delikatna głowa, długa szyja, wysmukłe ciało, długie kończyny)
» Psy z niezrośniętym ciemiączkiem
» Uszy wiszące lub małe
» Deformacje żuchwy lub szczęki
» Ekstremalnie wydłużone ciało
» Brak ogona.
» U odmiany długowłosej: psy z przesadnie długą i przesadnie obfitą szatą
» U odmiany krótkowłosej: miejsca bez sierści (łysiny)
» Umaszczenie marmurkowe
» Waga ponad 3 kg

Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie. Każdy pies wykazujący oczywiste wady fizyczne lub zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.

UWAGA: Samce powinny mieć dwa normalnie wyglądające jądra, całkowicie opuszczone do worka mosznowego